May lalaki. May babae. Pero hindi ’to k’wento ng pag-ibig. Ng romantikong pag-ibig. Para sa sumulat, ito ay k’wento ng pamamaalam, ng pagyakap at pagtanggap sa buong konsepto nitong binalot ng realidad ng seksuwalidad, mga di naipadalang liham, at mga panaginip na nakaangkla sa mga gunita ng nakalipas. Pero baka sa ’yo, bilang mambabasa, iba ang kahulugan ng nobelang ’to. Balikan ang naglahong alindog ng Imus sa saliw ng himig ni Ely Buendia at ng Eraserheads, ng mga awit ng The Beatles at ni Morrissey, ng pighati at paglalambing nina Coltrane, Ellington, at Davis, ng walang kapares na tinig ni Rico J. Puno at panulat ni Rey Valera, ng kapayakan at aesthetisismo ng dekada ’90, at ng latay na pakikipagtipan ng 1956 Sori Yanagi Butterfly stool sa blankong C120 cassette tape para masagot ang ’sang tanong na kumakalmot sa eskinita ng lumbay: ano nga ba talaga ang kulay ng pamamaalam?

1. Filipino fiction. 2. Philippine fiction.